Neden Böyle Olduk?

Sevgiyle Başlayan Hikâyeler Neden Ölümle Bitiyor?

İki insan…

Tanışıyorlar. Göz göze geliyorlar. Gülümsüyorlar. Birlikte kahve içiyorlar, film izliyorlar, hayaller kuruyorlar. Sosyal medya fotoğraflarında yan yana, mutlular. “İyi ki tanımışım seni” diyor biri, öteki “Seninle her şeye varım” diyor.

Derken nişan, düğün, belki bir ev… Belki de “gel beraber bir hayat kuralım” cümlesi. Başta her şey güzel. Ama sonra…

İçten içe bir şeyler değişmeye başlıyor.

Adam, kadının ne giyeceğine karışıyor. Kimlerle konuştuğunu sorguluyor. Telefona bakmalar, kıskançlık krizleri… “Benim karımsın sen!” diye yükselen sesler, “Ben seni çok seviyorum” cümlesinin ardına saklanan tehditler…

Günler geçiyor.

Sesler daha da yükseliyor, tokatlar konuşuyor, kapılar sert kapanıyor. Kadın artık her sabah “bugün başıma bir şey gelecek mi?” korkusuyla uyanıyor. Ailesine söyleyemiyor, utandırılıyor. “Boşanmak istiyorum” dediğinde ise, tehdit başlıyor:

“Seni kimseye yar etmem!”

Ve o cümle… Kimi zaman bir bıçağın ucunda, kimi zaman bir silahın tetiğinde gerçekleşiyor.

Yine bir haber…

Yine bir kadın cinayeti…

Yine bir mezar taşı dikiliyor hayatın tam ortasına…

Peki biz nasıl bu hale geldik?

İnsan sevdiğini neden öldürür?

Birlikte gülümsediği, hayal kurduğu kadını neden hedef alır?

Bunun adı sevgi değil.

Bunun adı hastalıklı bir sahiplenme.

Bunun adı güç gösterisi, ego patlaması, erkekliğin yanlış tanımı.

Ailede öğretilmemiş saygı, okulda verilmemiş ahlak, toplumda ödüllendirilmiş şiddet eğilimi… Bizim sessiz kaldığımız her olay, bir sonrakine cesaret verdi. “Bir kereden bir şey olmaz” dediğimiz her tokat, bir cinayete dönüştü.

Gerçek sevgi incitmez.

Sevgi, sahip olmak değil; birlikte var olabilmektir.

Sevgi, kontrol etmek değil; özgürce güvenmektir.

Ama biz sevgiyi de kirlettik. Erkeklik adına şiddeti kutsadık. “Kıskanıyorsa seviyordur” yalanına inandık. Ve şimdi her gün bir kadın, sırf özgürce yaşamak istediği için hayattan koparılıyor.

Bu böyle gitmez. Gitmemeli.

Kadınlar korkmadan yaşamalı.

Çocuklar annelerini mezarda değil, hayatta görmeli.

Bu ülkenin kadınlara şiddet uygulayan değil, kadınlara hayat olan erkeklere ihtiyacı var.

Ve bu toplum artık “neden böyle olduk?” sorusunu kendine yüksek sesle sormalı.

Cevap çok açık:

Susarak, görmezden gelerek, eğitmeden, önlem almadan bu hale geldik.

Ama hâlâ geç değil. Değişebiliriz.

Bir kadının daha canı yanmadan, bir çocuk daha yetim kalmadan…

Çünkü sevgi öldürmez.

Sevgi yaşatır.