Vicdani Erozyon!..

Uzun zamandır duyamadığım çok eski bir söz vardır :

“Burası Teksas mı kardeşim?”

Hukukun üstünlüğünü kendi çıkarlarına göre hiçe sayan, yargı dağıtan, kendi adaletini sağlamaya çalışan insanlar için kullanılırdı. Toplumun genelinde, şiddet içeren davranışlara aşırı tepki gösterme ifadesidir.

Son yıllarda duyan var mı bu cümleyi?

İnsanımızda çoğalan, “kendi adına yargı dağıtma modası” nedeniyle “Burası Teksas o zaman kardeşim!..”

Ambulansa bilerek yol vermeyenler, hasta haklarını yanlış anlayıp hekim dövenler, maçta puan kaybının faturasını kesip hakem yumruklayanlar…

Trafikte, yolda-belde, orada-burada, “ne bakıyorsun birader?” ruhuyla, her an olay çıkarmaya hazır insanlar…

Günlük yaşamımızda yanı başımızda; komşumuzda, işyerimizde, hemen her yerdeler… Her insanın temel hakkı olan güvenli alanına tecavüz etme, özgürlüğüne ipotek koyma tehdidiyle. Kendilerine pay biçtikleri “hak arayışı” iddiasıyla, hak aradıklarından çok da emin bir şekilde.

12 yaşında iken, Afyon’un bir dağ köyü yakınlarında, kış günü kara saplanan araçta mahsur kalışımızı, yarım saatlik zorlu bir yürüyüşten sonra ulaştığımız o köyde insanların ilgisini, yardımını, köy odasına toplanmalarını hiç unutamam. Epey bir süre, Türk insanının özelliklerine örnek lazım olunca hep bunu anlattım çevremdekilere. Ama bir süredir anlatamıyorum ve kimseye de soramıyorum : “Burası Teksas mı kardeşim?” diye. “Evet, Teksas” diyen çıkar diye!..

Artık herkesin vicdanı, hukukun üstünde mi?

Ne oldu da biz; vicdan sahibi, merhamet timsali, misafirperver, yardım ehli iken, zamanında “Teksas” kanunlarına tepki gösteren büyüklerimizden, meydanı “Teksas’a” çevirmeye meraklı millete döndük? Vicdanımız nasıl böyle eridi, masumiyetimiz kayboldu?

Sosyal sorunlar mı?

Ekonomik durumlar mı?

Dış güçler mi?

Politik figürler mi?

Soru çok ama cevaplar herkesin aklına, inanışına, politik görüşüne…

İnsanlığına, vicdanına, merhametine göre farklı farklı çıkmakta.

Geçim derdi, fiyatlar, döviz kurları, asgari ücret, merkez bankası, enflasyon, ev kiraları derken; literatüre “ekonomi anksiyetesi” eklenmek üzere, halk panik atak yaşamakta.

“Bizden önce traktör yoktu” masalını uyduran ile buna inananların karşısında, masalın sonunu merak eden “Z kuşağı” şaşkınlığını ekliyor gerginliğe.

7 bin 500 liraya bir akşam yemeği yiyenle, o paraya 1 ay geçinmeye çalışan arasında oluşan “gergin” bir hayat akıyor yakınımızda.

Kahve içmeyi unutanlarla kahvesine altın suyu akıtan görgüsüzlerin ballı hayatlarına özenmek geriyor bazılarını.

Gündüz pazar tezgahlarının üstündekileri seyredip, akşam karanlığında altındakileri karıştırmak zorunda olmaktır belki de gerginliğimizin sebebi.

160 bin lira maaş alan Merkez Bankası Başkanı’mızın bile ev kiralarından yakınışı ve annesinin evinde kalmak zorunda oluşuna kahrolan vatandaşın siniri nasıl geçer ki?

Aman, kalsın!..

Lancet Oncology adlı bilim dergisinde yayımlanan bir araştırma sonuçları, yoksul bölgelerde yaşayan insanların daha fazla kansere yakalandığını göstermiş. Bu sonuç, ülkemizde son yıllarda artan kanser vakalarına gerekçe olarak sosyo-ekonomik sorunları ekler mi?

Germemek lazım, gerilmemek lazım…

Ulus devletinden mülteci devletine evrilen toplumumuzda zaten anlayış, fedakarlık, merhamet, kin ve nefret duyguları birbirine karışmak üzere. Sonra bu karışıklıktan vicdanımızı ayrıştırmak çok zor olacak.

 Yay gibi gerilmenin, ok gibi fırlaması olur ama bunun birçok kimseye faydası olmaz.